Op de Zuidpier valt altijd iets te beleven! Jazeker, het woelige water klotst er aldoor tegen de enorme rotsblokken en laat altijd wel iets achter. Al was het alleen maar het geluid van het klotsen en de algen die de ondergrond spekglad maakt. Dat vind ik het fascinerende van de kust: het ebbende en opkomende water geeft en neemt en geen moment is hetzelfde.

Zo stond ik plots drie grutto’s langs de vloedlijn, maar ik moest toch goed kijken welke soort het was: onze ‘gewone’ grutto of toch de rosse? Dat het rosse grutto’s waren viel meer te verwachten, want die zie je nu eenmaal meer langs de kust dan zijn neef uit onze weidegebieden. Maar bij gebrek aan een verrekijker viel het nog niet mee. Het schermpje van mijn camera is klein en bovendien was het nogal vettig geworden. Een medevogelaar verloste met van mijn onzekerheid: het waren rosse grutto’s.

Toen ik de rosse grutto’s van nog dichterbij wilde filmen, vlogen ze op. Om een eindje verder weer neer te strijken tussen een groep drieteenstrandlopers. En dat groepje wist ik van de andere kant te naderen. Ik kon ze weliswaar slechts met tegenlicht filmen, maar dat mocht de pret niet drukken. Alleen al het klauteren en glibberen tussen de enorme rotsblokken maken de Zuidpier tot een spannend avontuur. Overigens: ben je niet meer zo vast te been, begeef je dan niet tussen de blokken. Een ongeluk ligt er zo op de loer.

Zo, de rest bekijk je maar in deze vlog: