Deze week stonden de bosuiltjes in het Alblasserbos flink in de belangstelling. Lokale media berichtten over de fotogenieke beestjes. Op een lokale nieuwssite en in een krantje kon je prachtige foto’s bekijken. Zelfs het AD berichtte over de twee uilskuikens die lief naast elkaar op een tak zaten. Een medevogelaar vroeg me juist die dag om de locatie niet al te duidelijk te vermelden, waarop ik deze informatie inderdaad aanpaste. Nu zoveel media over de bosuilen hebben bericht, is er natuurlijk geen houden meer aan. Afijn, wat je ook gaat doen daar in het bos, blijf rustig en heb respect voor de bosuilen en voor de overige natuur.

Gisteravond en vanavond wandelde ik in de schemer door het bos. Het is altijd weer spannend of ik de kuikens weer zal horen. Maar na een tijdje hoorde ik ze alweer roepen. En wat ook leuk was: de oudervogel zat roerloos op een lage tak. Hij/zij draaide voortdurend met de kop, op zoek naar muizen, kikkers en ander eetbaars. En de kuikens? Die krijsten aldoor en klommen onbeholpen in de takken.

Over de taakverdeling bij de bosuil lees ik in de gloednieuwe Veldgids Roofvogels en uilen (een goede en betaalbare gids trouwens). ‘Het vrouwtje broedt en beschermt de jongen; het mannetje zorgt voor het voedsel; het vrouwtje begint mee te jagen als ze niet meer op de jongen hoeft te zitten.’

Tot één van de kuikens hoog boven me een beetje leek te springen. Zou hij zich gaan afzetten voor een glijvlucht? Jawel, dat deed hij! Ik nam het tafereel zo goed als zo kwaad als het ging in het duister op. Zijn vlucht kun je hier bekijken: