En toen kwam ik in de Zouweboezem een pad tegen midden op het pad. Maar een pad is maar klein en ik ben best groot, zeker in de ogen van een pad. Het amfibie deed nog een dappere poging om in het gras te verdwijnen, maar helaas voor hem/haar: ik achterhaalde hem op tijd. Terug naar het midden van het pad, verordineerde ik. En hij/zij luisterde gedwee.

Ja, en wat dan? Dan gaan liggen. Want mocht je dat nog niet weten: de liggende positie, met je gezicht haast in de modder en toch op zijn minst tussen het gras of in de humus, dat is de beste manier om van de natuur te genieten. Dat ik om het goede voorbeeld te geven midden op een schoon asfaltpad lag, moet je maar even vergeten. Een pad te filmen tussen de grassprieten, dat valt immers nog niet mee.

Maar liggend, terwijl het water van de natte modder je broek in sijpelt, of terwijl je langzaam maar zeker ontdekt dat er ergens een dode muis moet liggen, of terwijl je geleidelijk aan zo koud wordt als een steen, als er een spin over je gezicht kriebelt, of de vleugel van een blauwe reiger nog net je kale kruin niet raakt, werkelijk, dat is de beste manier om van de natuur te genieten. Je ruikt, voelt, proeft, hoort en ziet plots op een heel andere manier. De natuur komt als het ware in je. En jij bent plots wel heel lijfelijk één met de natuur. Nu ben ik niet het type dat bomen gaat staan knuffelen, zelfs in mijn diepste ik kan ik dat verlangen niet opdelven, maar languit op de vochtige veengrond te liggen, of in die heerlijk stinkende modder van de Oosterschelde, ik geef toe, dat komt aardig in de buurt van een numineuze ervaring.

Languit onder een doek

Wil je even ontsnappen aan alles en iedereen, dan kan ik je het volgende aanraden: koop een camouflagedoek, wandel een natuurgebied in en ga languit onder dat doek liggen. Niemand die je ziet, zelfs de vogels zien je niet. En heb je geluk dan wandelt er een haas voorbij, of een egel, of steekt een uitgezette roodwangschildpad zijn snoet omhoog in de sloot pal voor je. Haas en egel heb ik op die wijze nog nooit mogen ontmoeten, maar dat van die schildpad is geen fictie. Ik was te laat om hem te filmen, maar ik heb geen opnames nodig om dat beeld nog lang op mijn netvlies te kunnen toveren.

Het is genoeg, nu de pad:

De mooiste veldgidsen over amfibieën: