Gisteren kregen we net buiten natuurgebied de Donkse Laagten een buitenkansje: een grutto foerageerde aan de rand van een weiland. Tussen weg en weiland was een verhoging aangelegd en vanaf die verhoging liet de grutto zich gewillig op de korrel nemen. Een paar minuten lang lag hij onder vuur van een fototoestel en een videocamera. Toen vond hij het welletjes en ging hij er op een drafje vandoor. Ooit hoop ik een grutto-film te kunnen maken, van aankomst in februari tot vertrek ergens in augustus, daar zal dit fragment zeker in komen. De grutto is met recht de ‘koning van de weide’. Albert Beintema schrijft in zijn prachtige boek De grutto: ‘Er is haast niets mooiers te bedenken dan een groepje baltsende grutto’s die luid schreeuwend achter elkaar aan jakkeren door een mooie voorjaarslucht boven een bloemrijke weide.’ Nu liep deze grutto bepaald niet langs een bloemrijke weide. Het was typisch zo’n productieweide: één soort gras en meer niet. De bloemrijke weide bevond zich juist een de andere kant van het weggetje. Maar het doet aan de schoonheid van deze grutto niets af.