Het Andere Friesland, zo staat de streek in Zuidoost-Fryslân wel bekend. Hier lagen eens uitgestrekte hoog- en laagveenmoerassen, maar de meeste ervan zijn in de loop der eeuwen in rook opgegaan. Gestookt als turf, een kaalgevreten landschap achterlatend, met hier en daar nog een schamel restant hoogveen dat nu bekende natuurgebieden zijn als de Rottige Meente, Nationaal park De Alde Feanen en het Drents-Friese Wold. Ik schreef dan wel ‘een kaalgevreten landschap’ maar dat slaat op de teloorgang van het veen. Nu vind je er coulissen van elzen en eikensingels, vaarten, statige landhuizen en inderdaad die befaamde natuurgebieden. Dit landschap nodigt uit om te wandelen en te fietsen en de gids Wandelen en fietsen vanaf de Turfroute in Zuidoost-Fryslân laat je uitgerekend met het turflandschap kennis maken. Met de natuur én de cultuur.

Kun je iets leren van de vogels? Levenslessen, zoals dat heet? Ik denk niet dat vogels ook maar één fractie van een seconde bezig zijn met de vraag welke lessen zij ons mensen kunnen leren. Andersom is het ook zo: bij de meeste mensen komt deze vraag ook niet op. Eerlijk is eerlijk: bij mij ook niet. Élise Rousseau, een Franse vogelkenner, bestudeert zo ongeveer haar hele leven al het gedrag van vogels. Zij vroeg zich wel voortdurend af wat we van vogels kunnen leren. In haar boek Leef als een vogel beschrijft ze hoe vogels je kunnen gidsen naar een beter leven. Een leuk nieuw deel in wat een serie lijkt met titels Denk en doe als een kat en De 22 levenslessen die vogels ons leren.

Hij is er weer: de leukste scheurkalender van ons land: de Vogelscheurkalender 2025. De één zal er zichzelf mee plezieren, een ander zal hem cadeau geven. Voor iedereen geldt dat ook deze editie weer boordevol leuke en grappige feitjes staat over vogels. Plus natuurlijk met puzzels, raadsels en praktische informatie over de beste vogelkijkgebieden van dat moment.

Wie mij een beetje kent, weet ik dat ik de houtduif tot de mooiste vogels van ons land reken. Laat een houtduif het toe, en kan ik hem van dichtbij bekijken, dan kom ik altijd onder de indruk van de kleurenpracht. De iriserende vlek in zijn grijze nek, de rozerode borst, de gele ogen met de priemende pupillen… Het is dat hij zo gewoon is, anders zou je er bij elk ontmoeting even gebiologeerd naar kijken als naar een ijsvogel of een wielewaal. Hay Wijnhoven is ook fan van de houtduif en volgt het wel en wee van de houtduiven in zijn omgeving op de voet. Hij schreef een monografie over de houtduif en die monografie las ik tijdens mijn vakantie in de Pyreneeën in één adem uit.