Heel veel kookboeken heb ik nog niet besproken op mijn website, maar nu kwam ik een kookboek tegen dat ik graag wilde bespreken: Natuurlijk Oostenrijk, geschreven door Laura de Grave. Ze noemt haar boek een culinaire roadtrip en dat is het ook. Op haar elektrische motor trok ze door alle delen van Oostenrijk en ging op zoek naar authentieke culinaire hoogtepunten. Oostenrijk mag dan misschien niet bekend staan om haar haute cuisine, maar dit Alpenland blijkt toch een intrigerende culinaire traditie te bieden.
Lees verder Recensie: Natuurlijk Oostenrijk, Laura de GraveCategorie archieven: Cultuur
Recensie: De vloek van de nootmuskaat, Amitav Ghosh
Wat heeft de slachting onder aanvoering van gouverneur-generaal Jan Pieterszoon Coen onder Bandanezen in de zeventiende eeuw te maken met de huidige klimaatcrisis? Zo op het eerste oog helemaal niets. Toch laat de Indiase schrijver Amitav Ghosh in zijn indringende boek De vloek van de nootmuskaat zien dat er wel degelijk een verband is. Het is de westerse blik op de aarde, op de medemens en de natuur die zich een paar eeuwen geleden in al haar verschrikkingen openbaarde. En die blik, die mechanistische kijk op de aarde, houdt de wereld nog altijd in haar greep, in een wurggreep, zoals deze boeiende schrijver duidelijk maakt.
Lees verder Recensie: De vloek van de nootmuskaat, Amitav GhoshRecensie: Alle vogels, Koos van Zomeren
Koos van Zomeren is een van de meest bekende columnisten van Nederland. Zijn thema’s zijn de natuur, wetenschap en het landschap. Ooit kocht ik zijn prachtige boek Nog in morgens gemeten, over het dorp Herwijnen dat hij in zijn jeugd zo vaak bezocht. En nu ligt een kloeke verzamelbundel voor me. Prachtig vormgegeven, lijvig en 100% Koos van Zomeren: Alle vogels. En met alles bedoelt hij ook echt alles.
Lees verder Recensie: Alle vogels, Koos van ZomerenRecensie: Knielen op een bed violen, Jan Siebelink
Tijdens mijn vakantie heb ik iets gedaan wat ik zelden eerder deed: een roman herlezen. Het boek dat ik die week in handen nam was de bestseller Knielen op een bed violen van Jan Siebelink. Over zijn laatste boek Margje schreef ik eerder dat ik die roman sterk associeer met het filosofieboek Het catastrofale van filosoof Dirk De Schutter. Ik deed zelfs de sterke uitspraak dat je het werk van Siebelink met deze ene term kunt typeren: het catastrofale. Waarmee ik bedoel dat de catastrofe, de ramp, nooit ver weg is in het werk van Jan Siebelink. Geldt dat ook voor zijn meesterwerk Knielen op een bed violen?
Lees verder Recensie: Knielen op een bed violen, Jan SiebelinkOver Shinrin-Yoku: waarom we de natuur in moeten om te ‘bosbaden’
Met Japan heb ik eerlijk gezegd niet veel. De Japanse cultuur is mij even vreemd als de Mexicaanse. En toch was het tijdens de meivakantie een en al Japan dat tot me kwam. Allereerst in de vorm van de literaire roman De samoerai van Shusaku Endo, alom beschouwd als een van de grootste naoorlogse schrijvers in Japan. En toen las in zowel Psychologie Magazine als in Flow (favoriet bij vrouw en dochter) een artikel over shinrin-yoku, het Japanse woord voor ‘bosbaden’. Wie aan shinrin-yoku doet, die gaat de natuur in om lichamelijk en geestelijk te helen. Dat is natuurlijk heel interessant. Over bomen las is al een aantal verrassende boeken, nu dus de ontdekking dat bomen je kunnen helpen gezond en gelukkig te worden (of te blijven, denk ik er gemakshalve bij).
Lees verder Over Shinrin-Yoku: waarom we de natuur in moeten om te ‘bosbaden’Recensie: Alles waar ik spijt van heb, Philippe Claudel
Waarom Philippe Claudel een van mijn favoriete auteurs is? Vanwege de droeve toon? De Franse toonzetting die ik meer aanvoel dan kan aanwijzen? Of is het de zoektocht naar het ‘mysterie van de mens’ wat voor hem de reden is om te schrijven, zoals hij in een interview aangeeft? Het zal eerder de combinatie van de eerste twee redenen zijn. De laatste reden heel misschien, maar zijn uitspraak vond ik pas toen ik over deze vraag ging nadenken, dus die reden doet iets te gekunsteld aan. Philippe Claudel is voor mij simpelweg een heel goede schrijver die met zijn minimalistische stijl zijn vaak ietwat absurde hoofdpersonen leven geeft. Let wel, ik ben geen literatuurcriticus, mijn kwalificaties kunnen best langs vastgestelde literaire meetlatten en indelingen heen schieten. Laat ik het maar gewoon zeggen: ik heb van de roman Alles waar ik spijt van heb enorm genoten. De gekwelde ondertoon stemde me zo bedroefd dat ik tijdens het schrijven van deze recensie het fantastische Requiem for my friend van Zbigniew Preisner heb aangezet. Ideale muziek om na afloop van deze roman te beluisteren. Daar zul je geen spijt van krijgen.
Lees verder Recensie: Alles waar ik spijt van heb, Philippe Claudel