Onder de vaste bewoners van onze tuin moet ik deze bruine kikker rekenen. Het amfibie hopt heen en weer tussen de tuin van onze buren en ons perceel. Minutenlang staart hij in het luchtledige om dan, even onverwacht als beslist, met een paar reuzensprongen te verdwijnen achter de heg. Ik wist trouwens niet dat de bruine kikker zo groot kon worden, maar de Veldgids Amfibieën en reptielen legt me uit dat het inderdaad flinke beesten kunnen worden.

Zoals ik mijn vlog over de stadsreus al aangaf, proberen we onze tuin een beetje diervriendelijk te maken. Door planten te kiezen die geliefd zijn onder insecten. En insecten… die trekken op hun beurt vogels en amfibieën aan. Plus spinnen en hopelijk ook nog een egel. De egel wordt node gemist, want ik heb ook al verschillende naaktslakken uit onze malse tuinplanten moeten halen. Op diervriendelijke wijze natuurlijk: oppakken en aan de andere kant van ons huis in het plantsoen zetten. Dat plantsoen is nou typisch een overheidsplantsoentje: een monocultuur van struiken die werkelijk helemaal niets toevoegen aan de lokale biodiversiteit. De bladeren niet te vreten, voor geen enkel insect. En op de bloemen zie ik hooguit een enkele bromvlieg, maar zelfs die zoeken de bloemen niet massaal op. Bloemen die ook hooguit een dag of twee bloeien. Hoe onze ambtenaar van het buitenleven die struiken heeft kunnen kiezen… Het zal wel een aanbieding bij de Action zijn geweest. Nou, van mij mogen de naaktslakken zich het schompes vreten aan die struiken.

In onze tuin is de bruine kikker de baas. Insecten, kleine padden en kikkers, regenwormen, slakken, alles verdwijnt in zijn grote bek. Horen we geritsel, dan weten we: hij is weer op jagerspad.