Jawel, ik heb weer eens bontbekplevieren gefilmd. Vanuit de befaamde vogelkijkhut in Inlaag Keihoogte op Noord-Beveland. Het water stond er vorige week opvallend laag en op het drooggevallen slik liep een groepje bontbekplevieren. Twee kwamen er dichtbij de hut.
Bontbekplevieren zijn niet heel schuw en laten zich over het algemeen dicht naderen. Ze vertrouwen daarbij op hun schutkleur. Hoe vaak ik op het wad bontbekplevieren tegenkwam en ik ze pas zag op het moment dat ze opvlogen…
Vanuit de hut lieten ze zich echter goed bekijken en filmen. Toch zagen ze ons, denk ik. Eentje duikt op een zeker moment in elkaar. Teken van wantrouwen. Zou het onraad serieus zijn, dan drukt hij zich helemaal plat op de grond. Om op te vliegen zodra hij dat nodig acht.
Dit zijn trouwens jonge bontbekplevieren. Dat zie je aan de bruinige kleuren, nauwelijks of geen zwart. En aan de snavel. Die is geheel zwart. Volwassen bontbekplevieren hebben een oranje met zwarte snavel. De oranje poten verraden dat het bontbekplevieren zijn. Je kunt jonge bontbekplevieren heel makkelijk verwarren met kleine plevieren. Maar kleine plevieren hebben een duidelijke gele oogring. En de bontbekjes niet. Naast de kleine plevier kun je de bontbek ook verwarren met de strandplevier. De laatste is in Nederland helaas behoorlijk zeldzaam geworden. Van de drie is de bontbek het grootst, zo lees ik in De slimste vogelgids, een gloednieuwe veldgids die uitblinkt in duidelijkheid.