Ja, ik weet het, de officiële naam is gaai zonder dat Vlaamse. Maar het zit zo in mijn hersenen ingeprent, dat Vlaamse, dat ik nog altijd Vlaamse gaai placht te zeggen. En dus schrijf ik het ook.

Een heel normale dag, hoewel geen normale werkdag. Zoals zovelen werk ik thuis en dat betekent dat ik tot een uur zeven in mijn bed kan blijven liggen. Vanmorgen was het echter niet de wekker die me deed ontwaken, maar een vreemd geluid dat ik nog kon thuis brengen. Een merkwaardig blikkerig geluid doorspekt met papegaai-achtig gedraai en gekwetter. Toen het geluid bleef aanhouden ben ik maar eens naar het geopende raam van onze badkamer gelopen. Op het bad balancerend zag ik meteen wat het waren: jazeker, baltsende Vlaamse gaaien. Vier stuks, twee paartjes, kwetterend met elkaar, met opgeheven kuiven.

Ze zaten schuin beneden me, in de kersenboom voor ons huis. Twee zaten er bovenin de boom, de andere twee zaten er midden in. Ze gunden me de tijd om mijn camera te halen, te starten, in te stellen en te richten. Door het smalle kiertje wist ik ze te filmen, maar toen ik het raampje iets verder wilde openen, zagen ze me helaas en vlogen ze meteen weg.

Ik meende dat ik dit geluid nooit eerder had gehoord, maar op dit punt laat mijn geheugen het afweten. In 2015 het ik namelijk ook al eens baltsende Vlaamse gaaien voor ons huis gefilmd. Toen zaten ze hoog in de essen voor ons huis. Toen ik het filmpje opnieuw bekeek, herkende ik direct het karakteristieke geluid.

Hoewel Vlaamse gaaien niet zeldzaam zijn, sterker nog: het is een algemene broedvogel, vind ik het toch best een bijzondere waarneming. Vlaamse gaaien zijn sowieso schoonheden om te zien. En dan dit bijzondere gedrag er ook nog eens bij… Daar wil ik mijn bed wel voor verlaten…