De milieucrises dienen zich in sneltreinvaart aan. Lokaal én mondiaal. Plastic vinden we tegenwoordig overal ter wereld. Gebieden die nog niet zijn vervuild door chemische bestrijdingsmiddelen zijn schaars. En dan zijn er nog de talloze andere vormen van vervuiling en verwoesting die wij mensen aanrichten. Deze milieucrises werken als een dominosteen: de ene steen valt nadat de andere is omgegaan. In het alarmerende boek De insectencrisis van Oliver Milman lees ik over één van die secundaire gevolgen: insecten zijn overal ter wereld aan het uitsterven. En daarmee doen wij niet alleen de natuur iets aan, ook onszelf doen we ernstig te kort!

De wereld in het klein. Stadsmensen die op het platteland gaan wonen. Aan het einde van een onverhard weggetje, op een klein eiland in de omgeving van Gouda. Zeven jaar kwamen ze er al, en toen brak corona uit. Het huisje leek een ideale plek om er in quarantaine te gaan. En toen rees de vraag: waar zijn we eigenlijk beland? Wat is dit voor gebied en wat valt er in de natuur te zien? Het mondde uit in een uitgebreide zoektocht naar de ziel van hun stukje platteland en dat resulteerde in een kloek boek: De wereld in het klein.

Durven we na de Holocaust, afschaffing van de apartheid en verwerking van de slavernij nog te spreken over rassen? Onbekommerd reppen biologen bij planten en dieren over rassen, maar wie op werk, in café of in politiek domein spreekt over menselijke rassen, die mag rekenen op gefronste wenkbrauwen. Dat klinkt verdacht, indachtig de catastrofale gevolgen die het denken in hogere en lagere rassen in de recente geschiedenis heeft gehad. Midas Dekkers presenteert in zijn nieuwste boek Wat loopt daar? een biologische kijk op rassen met de menselijke rassen als rode draad. Na het lezen van dit boek vroeg ik me beduusd af waarom ik niet eerder een boek van Midas Dekkers heb gelezen. Dit boek is op en top een leesfeest.